Arrazistak al garen galdetzen digutenean ezetz erantzuten dugu aho batez eta gure inguruan “¿Le crees antes a ese puto negro que a mi?” bezalako esaldiak entzutera ohituta gaudenez ez gara ohartzen nahi ala ez errefusapena erakusten dugula gure arrazarekiko arrotzak direnekin. Ez gaude konturatzeke gauzatu den dibertsifikazio soziala onartzeko prest. Odolaren purutasunean sinesten dugula dirudi, garbizalekerian eta baserri izenak daramatzaten abizenetan.Gorroto diogu gure bizimodua imitatu nahian miseriatik alde eginez datozen atzerritarrei. Oti izurritea. Desesperazioaz gaindituta lapurreta, estraperlo eta legez kanpoko ezein jardueratan dabiltzatenekiko amorru bizia. Beti bezala denak zaku berean sartzeko joera dugu eta ahaztu egiten zaigu generalizazioak Brasilgo haurrekin oheratzeagatik pederasta bihurtzen gaituela europarroi.
Beldurraren ondorio ulergaitzak. Betidanik atzerritarrak jaso dituen herria baikara. Lehenak industrializazioarekin batera lan bila etorri ziren Espainiaren sakontasunetik. Ezkerraldea erdalduntzeaz gain bestelako gerokorik izan ez zuen pasoa. Eta orain, kultura, tradizio eta bereziki gure hizkuntza galdu dezakegula pentsatzeak ikaratzen gaitu (marokoarrak, errumaniarrak eta ekuatortarrak ikaratzen gaituzte), nortasun gabeko izakiak bihurtzea litzateke eta. Leku barik, izenik barik.
Baina euskara gabeko bizitza ahalbidetu dugu, ez da derrigorrezkoa bere ikasketa hemen bizirauteko. Inbasioak esku har dezan utzi dugu eta gure bizimodua aldaraztea posibilitatu dugu. Xenozentristak gara eta gainera atzerritarrak gorroto ditugu. Paradoxaz beterik dago mundua.
Eta harrigarria da nola begiratzen diogun sinpatiaz “merke merke” dioen CD saltzaile senegaldarrari eta nola miresten dugu euskaltegian dagoen kolonbiarra.
